مستان می آیند

خانه به دوش

مست مستم

بیا ساقی خمارم من

مهر آفرین خاک من

مستان می آیند

« مستان می آیند »

مستان، مستان، مستان می آیند مستان، مستان، مستان می آیند

زاغـــــان می میـــرند

خـاموشی می گیرند

هزار دستان می آیند

مستان، مستان، مستان می آیند مستان، مستان، مستان می آیند

ساقی وا کن آغوشت مـی ده از لـب نوشت

خود پرستـــان میروند می پرستان می آیند

مستان، مستان، مستان می آیند

« غم دل ما را که خورد »

ما که می از خمره میخانه خوریم از چـــه غـــم زاهد دیوانــه خوریم

ما کـه خرابیـــم و بر آبیـم و سراب از چــه غـم کافــــر بیگانـه خوریـم

غم دل ما را که خورد

همه خوابند و دل ما همچـو دیوانه ها خـود خرابیــم و در اندیشــه بیگانه ها

نوری که به میخانه نیاز است به بتخانه حرام است غـــــم دل بیگانـــــــه مخــــور یـــــــار که خـام است

غم دل ما را که خورد

مهر آفرین خاک من منزلگـــــه پــاک من

ایران من، ایران من، ایران من ایران من، ایران من، ایران من

آری شهر را روزی اگر آب بــرد شــــــــاه را خـــــــــــواب بــرد

غم دل ما را که خورد

غم مخور، حسرت دیدار مخور غم این دشمــن بیــــدار مخور

غم دل ما را که خورد

« بیا ساقی خمارم من »

خمــارم، خمــارم، خمــارم مـن

من از لولی وشــان می گســــارم خراب آواره ای مجنـــــون تبــــــارم

که جز مستی به سر اندیشه ای دیگر ندارم که جادوئی به جز صافی نمی آید به کــــارم

بی قـــــــرارم، بـی قـــــــرارم، بـی قـــــــرارم ســـــر ز مستی، مـــــی پرستی، بر نــدارم

بیا ساقی، بده جامی، خمارم من که شبها در هـوس در انتظارم من

چنان ساقی به ساغر باده را مستانـه می ریزد که گوئی خون دل از شیشه در پیمانه می ریزد

مـــن و تـــو آشنای فصل های مشترک بودیــــم کنـــون طرح جــــدائی بین ما بیگانــــه می ریزد

بیا ساقی، بده جامی، خمارم من که شبهـا در هوس در انتظارم من

بده می می، بده می می، که تا می جان دهد ما را بده می می، بده می می، کـه می فرمان دهد ما را

بپوشان پــرده از زاهــــــــد، که وی حرمــان دهد ما را به ساقی تازه کن پیمـــان، که وی ایمــــان دهد ما را

بیا ساقی، بیا ساقی، بیا بنشین کنارم همایم من، همایم من، هم آواز هـــزارم

بیا و بوسه ای بر لب گـــــــذارم

« مست مستم »

برای روز مرگ