«  مه پاره  »

شیرین لبی شیرین تبـار               مست و مـی آلود و خمار

مـه پـاره ای بی بند و بار               بـا عشوه های بی شمار

هم کرده یـــاران را ملـول               هـم بــرده از دلهــــا قـــرار

مجموع مـه رویـــان کنــار               تـو یــار بــی همتـــا کنــار

زلفت چو  افشان میکنی               مــا را پریشـــان میکنــی

آخــر من از گیســوی تــو               خـود را بیاویــــزم بــــه دار

یاران هــوار ، مردم هــوار               از دست این بی بند و بار

از دست این دیـوانــــه یار               از کـــف بــــدادم اعتبــــار

می میزنـم ، می میزنـم                جـــام پیاپــی می زنــــم

هی میزنم هی میزنم بی اختیار

کندوی کامت را بیار، بر کام بیمارم گذار، تا جان فزاید جان تو

بر جان این دلخسته بشکسته تار

شیرین لبی شیرین تبـار               مست و مـی آلود و خمار

مـه پـاره ای بی بند و بار               بـا عشوه های بی شمار

هم کرده یـــاران را ملـول               هـم بــرده از دلهــــا قـــرار

مجموع مـه رویـــان کنــار               تـو یــار بــی همتـــا کنــار

زلفت چو  افشان میکنی               مــا را پریشـــان میکنــی

آخــر من از گیســوی تــو               خـود را بیاویــــزم بــــه دار

« شعر آهنگ از همای »

«  ناز مکن  »

ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ناز مکن ، ناز مکن

نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مــکن ، نـــــــاز مـکن

نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مــکن ، ای صنم                عشوه مکن ، عشوه مکن ، هلهله آغاز مکن ، این منم

نـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاز می کشم                روز و شب ار عشوه کنی باز می کشم

تـــا بنشینی به بـــرم ، ای صنم                والــه و شوریـده سرم ، ای صنم

ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ناز مکن ، ناز مکن

روز و شب ار بگذرم از کوی تو

می زنـدم تیـــر دو ابـــــروی تو

وای به حال من دیوانه که افسار دلم بسته به گیسوی توست

نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مــکن ، نـــــــاز مـکن

نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مـــکن ، نـــــــاز مــکن ، ای صنم                عشوه مکن ، عشوه مکن ، هلهله آغاز مکن ، این منم

نـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاز می کشم                روز و شب ار عشوه کنی باز می کشم

تـــا بنشینی به بـــرم ، ای صنم                والــه و شوریـده سرم ، ای صنم

ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ای صنم ، ناز مکن ، ناز مکن

« شعر آهنگ از همای »

«  ای مفتی شهر  »

ای مفتــــــــی شهـــــــــــر از تــــــو بیــدارتـــــریــــم          بــا ایـــــن همـــــه مستی ز تــــو هشیارتـــــریــــم

تـــو خـــون کســــــان نوشـــــی و مــــا خـــون رزان          انصـــــــــــاف بـــــــــــده کــــــــــــدام خونخــــوارتریم

گوینـــد کـــــه دوزخـی بـــــود عــــــــاشـق و مـست

گوینـــد کـــــه دوزخـی بـــــود عــــــــاشـق و مـست

گوینـــد کســـان بهشت بـا حــــــــــور خــوش است          مــن می گویـــــــــم کــه آب انگــــــور خــوش است

ایـــن نقـــــــد بگیــــــر و دست از آن نسیـــه بـــــدار          کـــــــآواز دهـــــــــل شنیــــــدن از دور خــوش است

این می چه حرامیست که عالم همه زان میجوشد          یــــک دستــــه بـه نــــــابــــودی نــــامش کوشنــــد

آنـــــان کـه بـــــر عاشقــــــان حــــــرامـش کردنــــــد          خــــود خلــــــوت از آن پیـالـــــه هـــا مـی نوشنــــد

آن عاشق دیوانه کـه این خمار مستـــی را سـاخت          معشــــوق و شـــراب و مــــی پرستـــی را سـاخت

بـــی شـــک قـــــدحــی شــــراب نوشیـــــد و  از آن          سـر مـست شــد ایــن جهــان هستــی را سـاخت

گوینـــد کـــــه دوزخـی بـــــود عــــــــاشـق و مـست

گوینـــد کـــــه دوزخـی بـــــود عــــــــاشـق و مـست

« شعر از اسفندیار شاهیر، آهنگ از همای »